شبانه‌های روز

می‌دانم دلم برای همین روزها هم تنگ خواهد شد، برای همین کتاب خواندن، موسیقی گوش دادن و از پنجره بالکن به بیرون خیره شدن در اتاق شماره سیصد و چهل و سه هتل. گو اینکه حالا هم کمی دلم تنگ است برای اتاق ششصد و دو هتل قبلی که یک سال ساکنش بودم، برای در حال خود نبودن و در حال خود نخوابیدن‌هایش.

در پی منحل کردن مشکلات بودیم و نه حل کردنشان، انگار که حل کردنشان در شأن ما نبود، وجودشان ذاتاً دستگاهِ بی‌نقصِ رویا ساخته‌ی ما را ویران می‌کرد. غالباً هم شکست می‌خوردیم، مگر می‌شود بود را نابود کرد.

قفلی‌ها آدم‌هایی هستند که هر کاری را تا انجامش به طور کامل و بی نقص رها نمی‌کنند. این قضیه که غیرقفلی‌ها قفلی‌ها را دوست ندارند کاملاً معمول و قابل فهم است؛ اما قضیه پیچیده‌تر اینکه قفلی‌ها هم غیر قفلی‌ها را دوست ندارند. و همه این قضیه دو سویه در کنار این واقعیت که این دنیا و انبوه غیرقفلی‌هایش در تمام تاریخ تنها از دست‌آوردهای قفلی‌ها منتفع شده‌اند و اساساً پیشرفت بشر بر عهده قفلی‌ها بوده و هست.

بالاترین سطح پولداری، با افتخار پرداختن هزینه اشتباهات است.

- از این حقیقت مصیبت بار آگاه بود که باید عشق و هوس را به یک شکل ابراز کرد.
[نمی‌دانم اولین بار کجا با این جمله مواجه شدم، اما حالا دائماً خود را در مواجهه با آن می‌یابم.]

جایی به مرحله‌ای از مهندسی می‌رسی که می‌فهمی: «حتما میشه یه کاریش کرد چون باید یه کاریش کرد»

حاصلِ تجاوزِ هیولایِ علایقِ عجیب و مریض والدینِ امروزی به روح و ذهن کودکانشان همین کودکانی است که ناز و شیرین و باهوش و عاقل و بزرگ پنداشته می‌شوند، اما در حقیقت هیچ چیز نیستند جز ناقص‌الخلقه‌هایی مشمئز کننده، نمودار مرض و ویرانی، انگار که حاصل حمله شیمیایی یا اتمی.

بی‌معنا ولی محتوم، سنگین و گاه کشنده، مرزهای اخلاق جولان می‌دهند.